Rosmarinus officinalis

Rozmaryn lekarski posiada skórzaste, zimozielone, wąskie liście, ze zwiniętymi brzegami i białym kutnerowatym spodem, o bardzo intensywnym i przyjemnym zapachu. Drobne niepozorne kwiaty, zebrane są w niewielkie, krótkie grona i w zależności od odmiany są białe, niebieskie lub różowe. Kwitnienie przypada na lipiec, sierpień. W Polsce hodowanie rozmarynu w ogródkach łączy się z dużym ryzykiem, bowiem roślina ta łatwo przemarza. Natomiast dobre wyniki można uzyskać uprawiając rozmaryn w donicach, w których osiąga on wysokość od 60-80 cm. W uprawie znajdują się również odmiany karłowe o wysokości ok. 30 cm. Na okres od czerwca do jesieni możemy wynieść go do ogrodu, ale nie należy przesadzać go do gruntu (rozmaryn bardzo źle znosi przesadzanie), tylko wkopać wraz z doniczką, do wysokości szyjki korzeniowej. W okresie zimy przechowujemy go w widnych pomieszczeniach i temperaturze około 10 stopni C. Na stanowisko dla rozmarynu wybieramy miejsce słoneczne i ciepłe. Gleba powinna być przepuszczalna, żyzna i niezakwaszona. Rozmaryn jest przede wszystkim rośliną przyprawową, o silnym aromacie, co oznacza że należy korzystać z niego w sposób umiarkowany. Listki rozmarynu dodajemy do jagnięciny, baraniny, wieprzowiny, drobiu, dziczyzny. Poprawia on również smak zup jarzynowych, ciężkich sosów i pizzy. Wchodzi też w skład znanych nam ziół prowansalskich. Dodany do potraw, poza walorami smakowymi, spełnia jeszcze rolę regulatora naszego systemu trawiennego, pobudzając wydzielanie soku żołądkowego, żółci i śluzu. Ponadto rozmaryn poprawia krążenie krwi obwodowej, ma właściwości przeciwzapalne i wzmacniające.